Նկարագրություն

Մեծ, քառակուսի սեղանի շուրջ նստած էին Ծանրիկը, Ծանրիկի մերը, հարևան Օլոյի կինը, Կամոն ու Զառան։ Հա, Կամոյի ու Զառայի արանքում մեկն էլ կար նստած՝ Ստալինի բեղերով մի անծանոթ բիձա, ում, ճիշտն ասած, չեմ ճանաչում և, հետևաբար, ներկայացնել նրան չեմ կարող: Սրանք բոլորով հավաքվել, կամ, ավելի ճիշտ կլինի ասել, ժողովվել էին...

Մեծ, քառակուսի սեղանի շուրջ նստած էին Ծանրիկը, Ծանրիկի մերը, հարևան Օլոյի կինը, Կամոն ու Զառան։ Հա, Կամոյի ու Զառայի արանքում մեկն էլ կար նստած՝ Ստալինի բեղերով մի անծանոթ բիձա, ում, ճիշտն ասած, չեմ ճանաչում և, հետևաբար, ներկայացնել նրան չեմ կարող: Սրանք բոլորով հավաքվել, կամ, ավելի ճիշտ կլինի ասել, ժողովվել էին Կամոյանց ճաշասենյակում ու լուրջ դեմքերով սպասում էին ինչ-որ բանի: Շատ տարօրինակ հավաքույթ էր: Փոխարենը ակտիվ խոսեն, որևէ բան քննարկեն, մի լավ կատակ ասեն, մի հումոր հիշեն, բան-ման, հակառակը՝ մեռլատուն եկածի պես նստել, լարված սպասում էին: Սենյակի լուսավորությունն էլ էնքան խամրած էր, պատերի պաստառներն՝ էնքան հնամաշ ու դեղնած, որ եթե, օրինակի համար, ես էդ պահին էնտեղ լինեի, հաստատ մոտս դեղին կլաուստրոֆոբիա կսկսվեր (գիտեմ, որ նման բան չկա, բայց երբ շուրջդ ամեն ինչ այդքան դեղին է, չի բացառվում, որ կլաուստրոֆոբիադ նույնպես կդեղնի)։ Էլ չեմ ասում, թե որքան ճնշող էր տարածքի գրեթե կեսն զբաղեցնող կահույքը՝ հատակից մինչև առաստաղը տարածվող պահարանները-բանը: Դրանցից մեկի մեջ լիքը սպասք ու խրուստալ կար, իսկ մյուսի մեջ՝ անքանակ մարքսիստական գրքեր ու մեռած բարեկամների լուսանկարներ: Երևի մի տասը լուսանկար շարված էին կողք-կողքի (ասա՝ մարդ է՞լ էդքան մեռած բարեկամ ունենա), և հենց էդ լուսանկարներից մեկի մեջ՝ լրիվ պատահաբար, նշմարվեց սեղանի շուրջ նստած անծանոթ բիձու դեմքը, սակայն մի քսան տարով ավելի երիտասարդ վիճակով: Իսկ թե ինչ էին անում նույն սենյակում Ծանրիկը, Օլոյի կինը և այլոք, կիմանաք գիրքը կարդալուց հետո: