Նկարագրություն

Գիրքն ընդգրկում է «Գրողի տարածը» վիպակը և երկու պատմվածք: Կան ստեղծագործություններ, որոնք կարդում ես` ասես սեփական ձեռքով գրելով: Վահեի վիպակն այդպիսին է: Այն խուտուտ է տալիս մատներս, զգացումներս, աչքերս: Ու խնդիրն ամենևին այն չէ, որ ամեն տողը կենդանի է ֆիլմի կադրի նման կամ ամեն իրավիճակ ասես դավադրաբար բազմազան է դարձնում...

Գիրքն ընդգրկում է «Գրողի տարածը» վիպակը և երկու պատմվածք: Կան ստեղծագործություններ, որոնք կարդում ես` ասես սեփական ձեռքով գրելով: Վահեի վիպակն այդպիսին է: Այն խուտուտ է տալիս մատներս, զգացումներս, աչքերս: Ու խնդիրն ամենևին այն չէ, որ ամեն տողը կենդանի է ֆիլմի կադրի նման կամ ամեն իրավիճակ ասես դավադրաբար բազմազան է դարձնում քո առանց իրադարձությունների կյանքը. ինձ դուր է գալիս շարադրանքի պոֆիգիզմը: Վահեն չի գրում, ի՜նչ պատմես բազմաթիվ հերոսներով մենակության մասին: Վահեն վերադովլաթովավորում է յուրաքանչյուրիս սոցիալական դատարկությունը, որը մենք լցնում ենք ամեն ինչով, բայց ոչ կյանքով: Բոլորն այստեղ ծիծաղելի են: Կյանքից բացի: Սա գիրք է, որը գրելու փոխարեն հեղինակը կարող էր անիծել կյանքը: Բայց ոչ: Նա ավելի տարողունակ մի անեծքի մեջ է ապրում: Կյանքից ավելի տևական: Եվ կապտուկներով ու արնոտ շուրթերով Դորիան Գրեյի այս դիմանկարը չի կարող չավարտվել` սեփական աշխարհը կրակի տալով: Որպեսզի պատմի այն կյանքը, որը չկա: Մհեր Արշակյան