Նկարագրություն

Աննը Ֆրանկի օրագիրը խտրականությունը մերժող կարևորագույն գրքերից է, որ ստիպում է մտածել՝ ինչպես ենք մարդիկս վարվում միմյանց հետ։ 1944 թ.-ի փետրվարի 23-ին Աննըն գրում է․ «Կասկած չկա, որ վախեցած, միայնակ կամ դժբախտ մարդու համար ամենալավ բուժումը դուրս գնալն է, գնալ դեպի մի տեղ, որտեղ նա լիովին մենակ է, մենակ՝ երկնքի,...

Աննը Ֆրանկի օրագիրը խտրականությունը մերժող կարևորագույն գրքերից է, որ ստիպում է մտածել՝ ինչպես ենք մարդիկս վարվում միմյանց հետ։ 1944 թ.-ի փետրվարի 23-ին Աննըն գրում է․ «Կասկած չկա, որ վախեցած, միայնակ կամ դժբախտ մարդու համար ամենալավ բուժումը դուրս գնալն է, գնալ դեպի մի տեղ, որտեղ նա լիովին մենակ է, մենակ՝ երկնքի, բնության ու Աստծո հետ: Միայն այդ ժամանակ ես զգում, որ ամեն ինչ այնպես է, ինչպես պետք է լինի, և որ Աստված ուզում է մարդկանց երջանիկ տեսնել պարզ, բայց և գեղեցիկ բնության մեջ: Քանի դեռ այս ամենը գոյություն ունի, և կարծում եմ՝ միշտ էլ գոյություն կունենա, հաստատ գիտեմ, որ ամեն վշտի համար մխիթարություն կա բոլոր պայմաններում»։ Ավելի քան երկու տարի (1942 թ․-ի հուլիսից 1944 թ․-ի օգոստոսը) Ֆրանկերի ընտանիքը ստիպված է եղել թաքնվել նացիստական ահաբեկությունից, որից հետո նրանց ձերբակալել են, տեղափոխել համակենտրոնացման ճամբարներ, որտեղ էլ Աննը Ֆրանկը մահացել է՝ 15 տարեկան հասակում։